Ołeksander

Autorka nie twierdzi, że pisząc poniższy tekst wzorowała się na jakiejś konkretnej postaci czy też inspirowała realnie zaistniałymi wydarzeniami, jednak każdy, kto ma ochotę na utożsamienie postaci i wydarzeń fabularnych z zaistniałymi realnie, ma do tego święte i niepodważalne prawo.

- Może byś coś dla mnie napisała? Opublikowałbym to u siebie w piśmie, może nawet w wydawnictwie… - odezwał się w końcu Ołeksander Zabrocki, który od godziny tuptał mi za plecami poskrzypując gumofilcami, mimo że kwitnące za oknem kasztany zwiastowały koniec semestru.

W dziwacznym kapelutku, krótkich spodenkach i z wąsiskami wyglądał raczej na kierownika kołchozu niż prezesa szacownego wydawnictwa ze stolicy i wydawcę największego dzisiaj czasopisma o poezji w kraju.

Starałam się powtórzyć matmę, polak i języki obce przed egzaminem gimnazjalnym, ale trudno było się skupić, gdy wąsate dziadzisko dybało na mą cześć gdy tylko ojciec znikał z pola widzenia.

- Za ile? – zaciekawiona podniosłam głowę znad książki licząc albo na zastrzyk gotówki, albo na to, że tym pytaniem go odstraszę. – Ja co prawda niczego jeszcze nie napisałam, ale za dobrą stawkę to mogłabym się postarać…

- Źle mnie zrozumiałaś, ja nie płacę swoim autorom. W zamian za publikację mają u mnie… - poskrobał się paznokciem w łysiejącą potylicę. - …publikację!

Nie mogłam się powstrzymać. Skrzywiłam się z niesmakiem i wiem, że było to widać.

- Phi! Też mi korzyść! Oddawać własność intelektualną i owoce ciężkiej pracy za egzemplarz autorski wart 10 zł, który i tak każdemu się przecież należy… - pokręciłam z niedowierzaniem głową, lecz Ołeksander znów mi przerwał.

– Ależ nie! – wykrzyknął gwałtownie. - Znów mnie nie zrozumiałaś! Egzemplarz autorski dostają ode mnie tylko ci najbardziej natarczywi, o ile się dopominają do tego stopnia, że nie mogę się ich pozbyć inaczej – wyjaśnił. – Tak normalnie to największą zapłatą ma być dla nich fakt, że ich w ogóle wydrukuję, opublikuję. Mogą to sobie potem wpisać do portfolio czy coś…

- No ale przecież w ten sposób nikt porządny nie da ci tekstów! Sami grafomani będą się do ciebie zgłaszać! – wykrzyknęłam oburzona.

- Ależ oczywiście! – ucieszył się Zabrocki. – I rzeczywiście, piszą wyłącznie grafomani! Tacy, których nikt

nie chce drukować, a za publikację własnych książek sami muszą płacić! I to jest właśnie najlepsze! Czy ty wiesz, jak oni się cieszą? Jak są mi wdzięczni?!

- Tylko poziom czasopisma spada ci na łeb, na szyję – zauważyłam trzeźwo nawet nie próbując już powtarzać matmy.

- A co mnie to obchodzi?! – roześmiał się. - Ważne, że interes się kręci, pismo się sprzedaje, bo nawet jeśli nikt go nie chce kupić, to przynajmniej sami autorzy muszą. A żaden grafoman nie kupi tylko jednej sztuki tylko od razu trzy-cztery żeby się pochwalić rodzinie, znajomym! Przecież w tym kraju i tak nikt niczego nie czyta! Kto ma pieniądze na bale i festiwale, ten rządzi poezją dzisiaj! Interes się kręci, interes się kręci…!

Powtarzał swoją mantrę skrzypiąc gumofilcami po pokoju i drapiąc się po genitaliach.

- Ale to tylko dziesięć złotych? Jesteś prezesem wydawnictwa książkowego i dziadujesz, dla 10 złotych? I te 10 złotych pisarz musi ci dać? – zachodziłam w głowę. - Bo przecież nie zapłacić, płaci się za coś, a egzemplarz autorski mu się należy, zapłacił za niego z nawiązką swoim tekstem. Ergo, te 10 złotych to wymuszona jałmużna. To jak byś żebrał na ulicy? Nie wstyd ci wyciągać rękę do pisarza, który przecież i tak zarabia mniej od ciebie? A wcześniej oddał ci za darmo swoją pracę, swój tekst? – zapytałam.

- A jak się trafi jakiś przekład z obcego języka? To musiałbym dać od razu dwie sztuki, bo dla tłumacza i autora! Czyli razem dwadzieścia złotych! – przygryzł nerwowo wąsa licząc w głowie potencjalne straty. – A jeszcze jak bym miał wysyłać za granicę to kolejne dwadzieścia złotych! A jak gdzieś dalej, do Australii czy Nowej Zelandii, to i trzydzieści, czterdzieści, może nawet czterdzieści pięć!

- Masz pensjonat w Jantarze, działki, z których koparkami wydobywasz bursztyn… - zaczęłam wyliczać. -

Chodzisz w drogich garniturach, jeździsz sportowymi autami, żonie po każdej zdradzie kupujesz kolię z diamentów albo nowy samochód…

- No, pani Barbara chyba nie może narzekać! Ja o swoją żonę dbam! – przerwał mi zaraz, ale nie dałam się zbić z tropu faktem, że o własnej żonie mówił per „pani”; przywykłam. Wyliczałam dalej:

- …w zeszłym roku w wakacje przez miesiąc byczyłeś się w Grecji, stać cię na to… – wygarnęłam mu z nadzieją, że go zawstydzę, ale widziałam tylko coraz szerzej rozwierający się łuk uśmiechu na jego wąsatej facjacie. – Jak to sobie wyobrażasz, że biedny tłumacz-freelancer będzie wysyłał za ciebie czasopisma autorom na własny koszt?

- A co?! Jak był na tyle głupi żeby zostać tłumaczem literackim to będzie głupi do końca życia! I dlatego zapłaci za wszystko z własnej kieszeni! Jebać frajerów!!! – teraz już śmiał się w głos. – A ty jak myślisz, skąd ja mam te wszystkie pieniądze, co?!

Wzruszyłam ramionami. Pytanie wydało mi się zbędne. Powiedziałam, więc coś, co było przecież oczywiste:

- Rozdane egzemplarze i przesyłkę i tak sobie wrzucisz w koszty.

Westchnął teatralnie i usiadł obok mnie. Położył mi rękę na udzie. Tuż przy samym kroczu. Uznałam, że to gruba przesada, ale nic nie powiedziałam. Patrzyłam jak młócił swymi długimi sumiasto-sarmackimi wąsami.

- Moja droga, moja biedna i naiwna Marysiu… - westchnął. – A ty myślisz, że po co ja to całe wydawnictwo założyłem? Czasopismo, i to jeszcze o poezji?! Jak myślisz, po co to wszystko?

- Żeby książki wydawać, poezję drukować… chyba… - powiedziałam nieco już zdezorientowana.

- Biedne moje naiwne, głupie dziecko… - rzekł wciskając mi już na chama łapę między nogi. - Gdybym ja miał tak oficjalnie działać to ja bym nie tylko do Grecji, ale nawet do Wąchocka na wakacje nie jeździł… Wydawnictwo przynosi straty, ogromne straty! I to bardzo dobrze, że przynosi straty, oczywiście tylko na papierze, bo dzięki temu mogę usprawiedliwić, skąd mam takie zyski… Ale chodzi o to właśnie, żeby te straty były tylko na papierze, nie w rzeczywistości…!

Chciałam powiedzieć, że nic z tego nie rozumiem i żeby zabrał łapę z mojego krocza, ale akurat drzwi się otworzyły i stanął w nich mój ojciec. Widząc łapę Ołeksandra między moimi nogami poczerwieniał jak burak i wrzasnął kompulsywnie:

- Ołeksander!!! Wypierdalaj mi stąd na-ten-tychmiast!!! To jest koniec naszej przyjaźni!!!

- No ale daj spokój, Stasiek, no przecież się nie wymydli! – machnął drugą ręką Ołeksandr z lubieżnym uśmieszkiem.

Ale noga mojego ojca już zdążyła wymierzyć Ołeksandrowi starannie skalibrowanego kopa w dupę tak, że pan prezes wydawnictwa książkowego wyleciał przez okno jak na skrzydłach.

Nie wiem, co się z nim teraz dzieje.

Pewnie wciąż publikuje poezję. Dzisiaj było ogłoszenie wyników egzaminu gimnazjalnego.

Dostałam się do najlepszego liceum w województwie. Do klasy matematyczno-fizycznej, chcę się w życiu zajmować uczciwą pracą i poważnymi sprawami. Poezja i w ogóle cała ta literatura jest dla leni, pijaków, degeneratów i zwyrodnialców.