Krystyna (dziewczyna wesołego grzybiarza)

- Czy wiesz, dlaczego tutaj jesteś?

- Bo chce pan sobie… to znaczy chcesz sobie… ten tego… - paplała, przypominając sobie lekcje „cioci z Włoszczowy” o tym, że trzeba być miłą, sympatyczną i bezpośrednią, bo klient nie może czuć się

skrępowany formą „prze pana”. A jak się poczuje swobodnie to może dorzuci jakiś napiwek, bonusik…

Uświadomiła sobie jednak, że i tak wszystko powiedziała źle i zaraz usiłowała to naprawić zalotnym głosem:

- Jestem tu po to, żeby ci było miło… misiu… - zapamiętała również lekcję o zwrotach dopuszczanych, polecanych i absolutnie zabronionych. Na przykład słowo „kochanie” jest absolutnie zabronione, bo z całą pewnością źle im się kojarzy: z uczuciem, zobowiązaniem, żoną, rodziną, kajdanami…

Wygięła się tak, jak wielokrotnie ćwiczyła przed lustrem, formując tyłek w kaczy kuper, dzięki czemu brzuch zdawał się wystawać z przodu nieco mniej niż zwykle.

- Jak myślisz, dlaczego wybrałem akurat ciebie?

Krystyna wzruszyła ramionami. Z natury nie była zbyt bystra, nie miała ochoty na zagadki.

- Bo jestem najtańsza ze wszystkich – odparła zgodnie z prawdą.

Klient nieco się zmieszał i bardzo zdziwił.

- Tak? Naprawdę? No to bardzo źle! – wykrzyknął. – Dlaczego te chude kościotrupy o figurze chłopca, biorą za godzinę więcej niż ty? Przecież ty możesz mi dać znacznie więcej niż one! Bo masz to, czego one nie mają! W ogóle masz więcej wszystkiego! Co one mogą mi dać, skoro same nic nie mają?! Ani pupy, ani piersi, ani bioder… Ty jesteś lepsza od nich wszystkich! I lepsza i większa! Powinnaś brać trzy razy tyle, co każda z nich, bo jest cię trzy razy więcej!

Krystyna najpierw spojrzała badawczo, bo pomyślała, że jak nic facet stroi sobie z niej okrutne żarty. Ale nie! Wyglądało na to, że mówił całkowicie poważnie.

- Właściwie, to dziwię się, że mnie tam jeszcze trzymają… - przyznała samokrytycznie. – Nic nie zarabiam, a zajmuję miejsce w pokoju, na łóżku dymanym… w dodatku wyjadam im wszystko z lodówki… nie mogę się powstrzymać, muszę jeść, a przecież sama nie mam pieniędzy…

Chlipała nie patrząc na mężczyznę. Była przekonana, że po tym żałosnym „występie” przegoni ją na cztery wiatry.

- Mogliby na moje miejsce wziąć trzy szczuplejsze… - dodała jeszcze.

Podniosła oczy gotowa odwrócić się na pięcie i wyjść. O dziwo, słuchał jej z zaciekawieniem.

- A jednak z jakiegoś powodu wciąż cię tutaj trzymają – powiedział chwytając jej dłoń i zatrzymując w miejscu. – Nie możesz być dla siebie aż tak krytyczna…

- Eeee, ja to myślę, że tylko dlatego mnie jeszcze trzymają, że beze mnie nie udawałoby im się tak dobre drożdżowe… i zacier… - westchnęła. – A święta idą, trzeba pędzić samogon, piec baby drożdżowe… po świętach to już na pewno mnie przegonią.

- No widzisz! Masz jednak jakieś ukryte talenty! – wykrzyknął triumfalnie.

- To nie talenty! To grzybica! Drożdżyca konkretnie! Candida glabrata! – sprostowała, wybuchając płaczem i kryjąc twarz w dłoniach. – Wystarczy, że zbliżę się na metr do ciasta drożdżowego, a rośnie tak, że trzeba łapać żeby się nie wylało z miski. A zacier nawet bez cukru, tylko kilo albo dwa starczy, a mało nie rozsadza gąsiorków z winem… Samogon tak samo…

- To… bardzo dobrze – przyznał zaskoczony. – Ale leczysz się jakoś?

- Taaaak – przyznała przeciągle. – Nystatynę łykam, cztery razy dziennie, po dwie… ale ona nie wchłania się z krwi. Zalega w przewodzie pokarmowym, a potem wychodzi na zewnątrz… z kałem…

- Acha…

- We krwi nie ma ani śladu nystatyny, zatem grzybica wciąż rośnie sobie beztrosko na skórze w coraz rozleglejszych, czerwonych wykwitach. Ale za to teraz mój kał ma właściwości grzybobójcze. Gdybym się nie brzydziła, smarowałabym się własną kupą zamiast maści… - mówiła, obserwując wciąż kątem oka mężczyznę, który patrzył na nią z coraz większym podziwem. – Ciocia z Włoszczowy… znaczy się, nasza „madame”, czasami używa go do dezynfekcji… przynajmniej wiadomo, że wszystkie grzyby wytruje z wanny i brodzika, nawet ze szczelin w silikonowych fugach… A ja postanowiłam niedawno, że będę zanosić kał do apteki, żeby syntetyzowali z niego czystą nystatynę. Dzięki temu mam u nich zniżkę…

Hodowla Aspergillus flavus na  ścianie (Kraków, ul. Łuczników 19)

- To fascynujące! Brawo! – wykrzyknął z emfazą. – Ja też… od lat próbuję swych sił w hodowli… aspergillus flavus… oczywiście tylko amatorsko…

Wstydliwie spuścił głowę i wskazał dłonią zacienioną połać ściany, w rogu, nad kanapą, porośniętą obficie wykwitami kropidlaka żółtego.

– Ale co tam ja, marny ze mnie i niepoważny hodowca… Co innego ty! Potężna, wspaniała, całym ciałem oddana swojej hodowli! Jak ci w ogóle na imię?!

- Krystyna – odparła rzeczowo.

- Edward! – ucałował ją w dłoń wypowiadając swe imię, po czym przyklęknął na jedno kolano i zapytał: - Krystyno, czy zechciałabyś zostać moją żoną…?

Krystyna zachwiała się i prawie zasłabła. Trzymała się jednak ze wszystkich sił na nogach, gdyż obawiała się, że upadając mogłaby przydusić na śmierć swego niedoszłego kochanka, o mało co narzeczonego. Oczy zaszły jej łzami, więc nie widziała, że jego twarz wyrażała absolutne uwielbienie i obietnicę całkowitego oddania:

- Zgódź się, Krystyno najdroższa, błagam cię! Ja wiem, że to może ci się wydawać zbyt pochopnym, jednak uwierz mi, że nie mogę i nie potrafię inaczej. Oddam ci wszystko, co mam! Dziś jeszcze przepiszę dom, samochód i cały majątek na ciebie i twoje grzyby, byleś była ze mną, ma duszko! Zrobię wszystko, wszystko, czego pragniesz, byleś się zgodziła! Tylko powiedz „tak”! – przekonywał. – Gdybym cię teraz wypuścił z rąk, pozwolił ci odejść, być może już nigdy bym cię nie spotkał, być może porwałby mi ciebie ktoś inny, jesteś wszak ideałem: nie tylko piękna, kobiecości pełna niczym księżyc w pełni, lecz również zawierasz w sobie ta obfitą hodowlę żywych, nieustannie mutujących kolonii mojego ulubionego grzyba! Candida glabrata! Czego chcieć więcej!? Wiele widziałem w życiu pięknych dziewcząt, nawet tak pięknych jak ty, ale żadna nie miała tak bogatego życia wewnętrznego!

Krystyna patrzyła to na niego, to na wyciąg z rachunku bankowego, którym wymachiwał jej przed nosem i widziała, że jego zapał jest szczery, a deklaracje mają pokrycie bankowe i hipoteczne.

Oczy znów zaszły jej łzami szczerego wzruszenia. Po raz pierwszy w życiu ktoś pokochał ją taką, jaka jest naprawdę szczerze i bezinteresownie, nie za urodę a za wnętrze…

(HAPPY) END